Τα βάσανα είναι βάσανα, κακά τα ψέματα. Μας προκαλούν πόνο και ταλαιπωρία, μας δυσκολεύουν, μας φέρνουν στα όριά μας, αν δεν τα ξεπερνάνε.
Αναμφισβήτητα, αποτελούν πηγή οδύνης. Εξαντλούνται εκεί όμως ή είναι και ένας τρόπος ν' αναπτυχθούμε τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο;
“Έγινα κομμάτια” λέμε κάθε φορά που βιώνουμε κάτι που μας συντρίβει. Έχοντας τελειώσει αυτό που ήμασταν μέχρι εκείνη τη στιγμή, συχνά πυκνά δεν φτάνει να “μαζέψουμε τα κομμάτια μας”. Χρειαζόμαστε να τα ανασυνθέσουμε με μια νέα συγκολλητική ουσία, έναν σοφότερο για εμάς προσανατολισμό λόγων και έργων.
Ζητούμενο δεν είναι η απόκρυψη της διάλυσης σαν να μη συνέβη ποτέ αλλά η εξοικείωση με την ανθρώπινη τρωτότητά μας, ο τονισμός της αντοχής μας και η επανασύνδεσή μας με τα αποθέματά μας.
Ζητούμενο μα και τιμή μου είναι να συνεχίσω να συμβάλλω σε βιογραφίες kintsugi*, όπου οι ρωγμές της προσωπικής ιστορίας επουλώνονται με το χρυσάφι της αποδοχής και του νοήματος, τα τραυματικά κακώς κείμενα αναπλαισιώνονται σταδιακά και συνεργατικά σε πολύτιμους συμμάχους για τη συνέχεια και τα όποια βάσανα μεταμορφώνονται αφηγηματικά με σεβασμό και φροντίδα σε βάλσαμα.
*Γιαπωνέζικη τεχνική επιδιόρθωσης σπασμένων αντικειμένων με χρυσό, ώστε τα ανακατασκευασμένα πλέον ραγίσματα να προσδίδουν περισσότερη ομορφιά και αξία από πριν
